Belangenverstrengeling van mijn huid


Wie mensen  fotografeert weet wat de uitstraling van het menselijk lichaam is. Hoe kleding, sierden, make-up of een opgetooide kapsel dit kan beïnvloeden. Haal dat allemaal weg en je houdt puur lichaam over. Ongerepte huid met zijn perfecte imperfecties. Maar wat als dat niet meer kan, als je niet meer als persoon naakt kan zijn omdat het gene wat die je draagt onder het huid aangebracht is.

In hoge dramatiek zou ik kunnen stelen dat ik mijn heb lichaam geruïneerd voor de kunst met kunst. De inkt wat onder mijn huid steeds verder zijn wortels verschiet, voegt een symboliek toe aan mijn lijf wat het oog wegleidt. Ik heb geen spijt van mijn tatoeages en er zullen nog meer volgen, maar ik ben wel deels mijn eigen model kwijt. De persoon die ik het meest heb gefotografeerd door de jaren heen was ik zelf. Het was het lijf wat altijd beschikbaar was en exact deed wat ik wou dat het deed. Op vrouwelijk zijn na dan soms, maar vooruit. Geen uitleg nodig over timing, of compromissen over de genomen tijd, risico of moeite. Het ‘perfecte’ object. Want een lichaam is een object uiteindelijk, voor de kunsten in ieder geval. Al dient het vaak als onderwerp, het is een communicatieve symbool. Een symbool wat in zijn pure vorm door iedereen herkend wordt en zichzelf ermee kan associëren in een bepaalde mate. Kleding, de aankleding, dat zijn accessoires die het beeld een richting op kunnen trekken, extra lading kunnen geven, maar zodra het lijft permanent wordt aangepast verandert de symboliek ervan. Een litteken, een amputatie of een andere visuele aandoening blijft ergens natuurlijk. Het is herkenbaar en sprekend, een biologische vorm die nog steeds in zijn eigen menselijke symboliek blijft.

Zodra kunstmatige toevoegingen worden gedaan, en zeker met een methodiek wat zijn eigen symbolen toevoegt aan het lijft, ligt deze verhouding anders. Het heerst over het lijft en vertekent de uitstraling en zeggenschap van het object. Hiernaast heeft het ook invloed op de lijnen van het lichaam en de kleuren en tinten die in het beeld terugkomen. Het kan een toevoeging zijn als het gepast is, als het bij de concept en uitvoering een thuis kan krijgen. Maar zodra dat niet het geval is, is het een storend element. Hierbij is de te beantwoorden vraag dan ook, breng ik het model in beeld om zijn persoonlijkheid of om zijn wezen als object? Want een tatoeage is een extensie van de persoonlijkheid, het is een stukje controle die genomen is over de omhulsel waar die persoon in leeft. Maar als het gaat om het lichaam als object, dan is het een retoucheerbaar onderdeel in het beeld. Verwijderbaar en vormbaar.

De rug voegt toe terwijl het been alleen maar stoort – soms is het selectief

Leave a Comment