Deze foto hoort niet te bestaan. Het kan gewoon niet gemaakt zijn. Toch staat deze op een rolletje 35mm Kodak Gold negatief. Het is ontwikkeld, gescanned en bizar genoeg is die toch echt.
Maar waarom ben ik hierdoor zo onthutst. Het is een simpele foto van een zonsondergang met de silhouetten van twee auto’s en twee bomen. Geen verboden locatie, geheime rituelen, fantastische waanbeelden of andere vreemde zaken. De reden dat het onmogelijk is omdat de camera waarmee deze foto geschoten is domweg niet in deze formaat kan fotograferen.
Ik heb een Olympus MJU II gebruikt, die op 35mm film fotografeert zonder panorama stand. Gewoon 2:3 verhouding. Af en toe krijg je wel overlappende frames doordat de motordrive even happerde. Echter kan ik hier geen sporen van ontdekken. Hoe het ook mag zijn, dit is een van de redenen waarom ik van analoge camera’s blijf houden. De basis van fotografie is controlle. Controlle van compositie, belichting, diepte, kleur, handelingen en meer. Met digitale fotografie heb je eigenlijk altijd feedback vanuit de camera vanuit wat er gebeurt. Bij analoge fotografie neem je een sprong van vertrouwen, zowel in jezelf als in de camera die je gebruikt. Werkt de motordrive mee, zijn de tijden van het sluitermechanisme correct, is de lichtmeter nauwkeurig – of gaat de camera gewoon het onmogelijke produceren en een foto maken die anderhalf keer zo groot is dan het belichtbare ruimte die fysiek aanwezig is in de behuizing.
Kortom; fotografeer, geniet en blijf je verwonderen over het magische iets wat analoge fotografie is – een volledig op natuurkunde, scheikunde en mechanica gebaseerde registratie vorm die toch meer is dan zijn componenten.
… en nu hou ik mijn klep en ga ik genieten van deze foto
