Hoe overleef je een metalfestival als fotograaf – ofwel nog 7 tips voor concertfotografie

Het is zaterdag avond met nog een uur te gaan voordat de eerste band aftrapt. Ik zet mijn auto neer en loop de venue van Highlands Hard editie XL in IJsselstein binnen en vind Geno, de organisator, om te melden dat ik er ben. Daarna terug naar de wagen. Licht verschrompelde McDonalds afhaalzakje op het dak, alle tassen uit de kofferbak en vind mezelf binnen en minuut aan de rand van het kampvuur mijn burger naar binnen te proppen. Tussen hap en slok zie ik Geno richting mij lopen en ik leg mijn eten opzij. We nemen allebei een aanloop en luid kakelend en gierend springen we elkaar in de armen en bouncen op en neer als twee spazoïden. Na deze zeer formele begroeting kan het feest beginnen. 

Tip 1: Bouw op en get into the groove

Scream Tonight trapt af en de eerste shots worden gemaakt. Het is nog zoeken naar het beeld, het licht en de sfeer. Ik heb twee flitsers in de lampen hangen zodat ik meer controle heb zonder dat het storend is. It’s part of the show. Na de eerste paar nummers is de sfeer van de zaal ook goed te proeven, het zal zeker een goed feestje worden vanavond en mag zeker veel gekkigheid verwachten van de aanwezigen. De instellingen zitten in mijn vingers en ik voel waar ik wel en niet mag komen om te fotograferen, in dit geval is het eigenlijk overal vrij toegang. Ik heb mijn lichten door en ook wat ze doen. Deze oriëntatie is belangrijk om in de juiste sfeer te komen en je verwachtingen op te bouwen voor je eigen werk dynamiek.

Tip 2: Laat je verwachtingen niet leidend zijn

Submecha stelt zich op en de eerste riff wordt gespeeld. De jongens staan vrijwel achterin op het podium en de muziek klinkt vrij tam, meer psychedelic dan wat dan ook. Oh gods, dit wordt nog wat met die spannende actie foto’s. De tune is wel lekker en BAM woow wha click click click de set krijgt na anderhalve nummer een wending en ik mag weer voluit. ‘Wij zijn geen punkband’ zeiden ze nog. Ik geloofde ze bijna nog ook. Hierom is het belangrijk om ondanks je verwachtingen altijd scherp te blijven. Een optreden is een performance en je weet niet altijd wat ze in peto hebben. Als je je aandacht laat verslappen dan raak je je momentum kwijt en daarbij ook de foto’s die je set zullen maken.

Tip 3: Samen spelen, samen delen

De optreden van Beautiful Lie was om twee redenen wat specialer. Het is de eerste keer dat ik ze zie optreden, terwijl ik hun gitarist al jaren ken, en dat er tijdens een optreden ook een video opname werd gedraaid. Voor het begin van de show heb ik nog met de videografen afgestemd waar hun camera’s opgesteld staan en waarmee ze draaien. Van de zanger kreeg ik ook de vraag of ik ook wat close ups kon schieten van zijn armband. Met dit alles in gedachten gingen we er tegen aan. Terwijl op het podium alles los ging hield ik steeds een oog op de cameraman zodat ik niet zijn shots verstoorde en ondertussen joeg ik op het armband. Op die manier haalt iedereen het beste eruit zonder fricties en frustraties.

Tip 4: Zoek de diversiteit en tick the boxes

Daisy-D zette ook een stevige set neer en de heren an front hadden een duidelijke uitstraling wat het oogt sterk trekt. Het risico wat je dan wel eens kan lopen, is dat je eigenlijk steeds de zelfde foto’s maakt en de rest van de band vergeet. Ga hierom mentaal je shotlist af; heb ik de drummer al, heb ik links-rechts-front, heb ik alle artiesten al, hoog en laag, close-ups en totaal shot. Het kan zeker gebeuren dat je voor de ene band meer foto’s hebt dan voor het andere, dat hangt ook van de stage-performance af, maar zorg dat je in iedere geval steeds een zo compleet mogelijke set hebt.

Tip 5: Let’s get physical

Crazed… is gewoon crazed. Het is altijd een uitbundige optreden waarbij de publiek ook echt losgaat. Heerlijke energie, maar je moet net wat bewuster zijn van waar en hoe je staat en beweegt. Niet alleen rondspringende artiesten, maar ook moshpits, stage dives en gewoon lompe genot. Anticipeer de bewegingen en pas je bewegingscultuur aan. Als je voor de stage doorloopt, bescherm je de camera. Voor je borst, maar niet geklemd. Mocht iemand tegen je aanvliegen dan heb je nog een bufferruimte. Maar ook als je fotografeert, zeker als je dicht op de artiesten zit, kijk naar hoe ze bewegen en wanneer ze mogelijk richting jou of de camera gaan en trek je dan terug. Uiteindelijk overleefde ik deze avond met een licht opgezwollen lip en een snee op m’n hoofd. Goed voor de adrenaline en de gemoedelijkheid. Er zijn weinig dingen die zo goed zijn voor de kameraderie als een goede moshpit.

Tip 6: Hou je uitrusting in de gaten

Tegen de tijd dat we bij het geraas van Mountain Eye aankwamen had ik al ruim drieduizend foto’s weggeschoten en merkte ik dat mijn flitser wat langzamer was met herladen. Reserve accu lag uiteraard in de tas en het grote wisseltruc was zo gepiept. Echter merkte ik dat richting het einde van de optreden de flitser weer opvallend langzaam werd. Na de laatste akkoorden plukte ik mijn Godox van zijn reling af om het toch wat beter te inspecteren. De accu was vol, maar een andere indicator knipperde er wel vrolijk op los. Nou, er is maar een ding te doen op zo een moment. Doelbewust liep ik naar de bar toe en vroeg om een biertje… en of ze mij flitser even in de koeling willen leggen. Na tien minuten was mijn AD200 genoeg afgekoeld om de rest van de avond zonder problemen door te kunnen flitsen.

Tip 7: Let op je eigen energie

 De laatste optreden begint over tien minuten. Bloid. Death Metal. Bijna. Bijna klaar. Na het debacle van mijn flitser merk ik ook dat mijn accu een beetje op begint te raken. Zes bands tot nu toe in een rits en met mijn fotografie stijl betekent dit dat de energiequota van die burger bij de kampvuur al lang in het negatief zit. Tussen elke optreden loop ik ook altijd even naar buiten om te ontladen, frisse lucht pakken en zorg dat ik even wat kan drinken. Ik hoor de commotie weer aanvangen en loop weer naar binnen. Bloid gaat los en de burger is al lang vergeten en ik spring voluit weer mee op de energie wat die jongens de zaal in knallen.

Na afloop met mijn spullen weer ingeladen in de auto zit ik even nog een minuutje na. Contactsleutel omgedraaid en met een choco reep in mijn hand tuk-tuk ik zeer voldaan over het grindpaadje weg bij Highlands. Het was een goede avond.

De complete reportage kan je vinden bij Burning Bridges Photography en dank aan Highlands Ijsselstein en met een speciale shout-out naar Geno van Crazed voor de organisatie en de geweldige sfeer!

Leave a Comment